چون خلقت مصوّر گشت، هر ذره خاک در پیچ و خم هستی، به دنبال مرکز و محور حقیقت سرگشته و حیران به عشق پیوست و با جان یافتن ز منبع نور، در قالب انسان به ظهور رسید. این حقیقت، جلوه ای از جمال یار بود که ظهور معرفت را در زیباترین تصویر آفرینش، به حقیقتی جاوید پیوند زد. در این هستی بی کران ذرات خاک، سرگشته و مست یار، عاشقانه غرق نور همبستر زمین خاکی گشتند تا زین وصل و هجر، چهره نوینی از آفرینش را مزین به لطف و رحمت یار نمایند.
هر ذره بی نشان چو فریاد نمود
مستانه ز خود برید، بیداد نمود
در حبس اگر فسرد روزی ز هوس
با عشق تو این زمانه آزاد نمود
امروز، جدایی این ذرات از وصل، حکایت غریبی است که حیات بشر را درگیر خطایی جبران ناپذیر ساخته و امید داشتن دنیایی بدون خشونت را فریاد می زند، دنیایی که دیگر در آن، انسانیت پایمال حکم و رأی ابلهان قرار نمی گیرد. محفلی از انس و محبت که وحدت و شور را به ارمغان می آورد، جایی که درک ارزش جان، حقیقت نخستین خلقت را آشکار می سازد و بخشش جای انتقام می نشیند تا انسان بودن خوی حیوانیت را از بین برده و عشق را به ذرات بی جان خاک هدیه کند تا در نهایت ، خلقت نوینی از انسان به بستر ظهور رسد.
زمانی که حقیقت در اجزاء وجود، نشانه های معرفت را آشکار نماید، ما شاهد دنیای بدون خشونت خواهیم بود، دنیایی که در آن جنسیت دیگر یک نماد، رمز برتری و ارزش جاهلانه نیست. در چنین دنیایی، هر ذره خاک جان یافته عشقی عظیم است و این قالب تن، دیگر نماد برتری نخواهد بود. زن و مرد یک نشانه برای یافتن حقیقت زندگی و عشق ورزی خواهند بود نه یک نماد برای خشونت، تعصب و پا نهادن بر ارزش های انسانی. متأسفانه در دنیای امروز، برخی از جوامع زن را مورد خشونت بی رحمانه قرار می دهند. این حرکت، در واقع نابودی اصل انسانیت و ارزش های نابی است که از ابتدا ی خلقت، در وجود انسان نهادینه گشته و امروز در دام جهل نابود گردیده است.
درباره این سایت